Szkolenie centralne PZA z ratownictwa jaskiniowego

     W dniach 18-20 maja odbyło się szkolenie centralne PZA z ratownictwa jaskiniowego, na które pojechała reprezentacja SCW w składzie: Grzesiek i Maciek. Na Górę Birów, gdzie miało odbywać się szkolenie przyjechaliśmy w piątek wieczorem i po rozbiciu namiotów zaczęliśmy rekonesans na pobliskich skałach, które miały być miejscem naszych zmagań z linowymi systemami transportowymi przez najbliższe dwa dni. Po powrocie na kemping przyszedł czas na rozpalenie ogniska, kiełbaski oraz integrację międzyklubową – suto zakrapianą różnymi trunkami oraz zakąszaną swojską słoniną prosto z Białorusi. Dyskusje przy ognisku trwały… długo.
     Następny dzień, 7 rano w sobotę. Wszyscy wygrzebują się z ciepłych śpiworów i wychodzą z dusznych namiotów. Po leniwym śniadaniu i spakowaniu plecaków ze szpejem na całodniowe ćwiczenia, ruszamy dziarskim krokiem w kierunku pobliskiego zamku, na zboczach którego znajdują się obite batinoxami skałki. Na miejscu dzielimy się na sześcioosobowe grupy i rotacyjnie przechodzimy do kolejnych instruktorów. Przy każdym stanowisku poznajemy kolejne systemy i techniki transportu poszkodowanego. Na pierwszy ogień idzie „przeciwwaga”. Na skalnej półce budujemy system wyciągowy i na końcu liny podczepiamy „poszkodowanego”.  Na górze, na drugim końcu liny przewieszonej przez bloczek wisi ratownik - „balast”, a całość systemu kontroluje drugi ratownik – „regulator”.  Po kilkukrotnym przećwiczeniu każdej z ról na tym stanowisku przechodzimy do kolejnego, na którym uczymy się różnych zastosowań stanowisk z flaszencugiem a nastepnie transportu poziomego na tyrolce. Obiegówkę kończymy na budowaniu stanowisk samonastawnych. Nowo zdobytą wiedzę wykorzystujemy jeszcze tego samego dnia, budując tyrolkę do transportu poziomego i opuszczenia jednego z instruktorów, który mimo śmierci w oczach zgodził się być naszym pozorantem. Całość ćwiczeń zwieńczyliśmy jeszcze transportem „ręcznym” poszkodowanego w noszach. Wybierając jedną z małych, pobliskich jaskiń, zrobiliśmy kilka kółek z kierownikiem szkolenia w noszach, przez cały czas troszcząc się o komfort fizyczny i psychiczny poszkodowanego. Totalnie wygłodniali i zmęczeni zakończyliśmy zajęcia wieczorem. Pobliska gospoda ugościła nas żurkiem w chlebie i innymi specjałami szefowej kuchni. Po zmierzchu oczywiście tradycyjne ognisko. Moja półgodzinna drzemka po kolacji przedłużyła się aż do rana.
     Kolejnego dnia zajęcia rozpoczynamy dużo wcześniej i już po 7 rano wychodzimy po szybkim śniadaniu na pobliskie skały. Podzieleni na 4 osobowe zespoły przydzieleni zostajemy do budowy poszczególnych odcinków linowych. W każdej grupie wyznaczamy jednego kierownika odpowiedzialnego za komunikację z innymi zespołami. Dla zachowania płynności komunikacji kierownikami zostają same dziewczyny. Gdy 24 uczestników szkolenia uporało się ze zbudowaniem aż 6 systemów transportowych do noszy wszedł Piotrek (jeden i instruktorów) i odważnie pokał nam, że możemy zaczynać pozorowaną akcję ratunkową. Po półtorej godziny, będącj zawiniętym po same pachy w noszach z grubej płachty PCV, do tego  w palącym słońcu, poszkodowany dociera bezpiecznie do końca toru przeszkód za pomocą naszych systemów transportowych. Sukces! Nasza ofiara została uratowana! Werdykt instruktorów: Dobrze, a teraz w drugą stronę. Szybkie przebudowanie systemów, wymiana zespołów na stanowiskach i ruszamy z retransportem. Tym razem w roli poszkodowanego występuje jeden z uczestników szkolenia. W drugą stronę udaje nam się urwać 15 minut z poprzedniego wyniku. Na koniec zajęć po demontażu wszystkich stanowisk i sprawdzeniu sprzętu, zbieramy się na słowo komentarza od kadry instruktorskiej. Każdy z nich ma kilka uwag, co można by zrobić bezpieczniej, szybciej, lepiej. Gdy czekamy na pochwały i pozytywne uwagi kierownika szkolenia, ten  ma do powiedzenia tylko jedno:  „Fajnie wyglądacie w kaskach”.
Widział, przećwiczył i opisał:
Maciej Wajda